Tamén eu escollín a crueldade de abril para retornar a Rianxo en Semana Santa, revisitando os malditos poetas mortos. Desta volta acompañaba a un grupo de filólogas á casa de Manuel Antonio, museo imprescindible que, con moi bo criterio, acaban de abrir nesa vila. Despois da visita, mentres tomabamos unha copa no bar que frecuentaba Rafael Dieste, deume por abrir De catro a catro, para comentar con Mónica un dos poemas. Algo nos pasou pola espiña dorsal ao certificar que estabamos a 22 de abril, a mesma data que apuntara anos atrás, nunha das primeiras páxinas do volume, cando o comprei.
Todo escritor debería escribir o libro dos libros que o levaron á escrita, como fixo José Luís Peixoto en Livro. Se alguén que en Galicia perda o seu tempo facendo versos tivese que acometer empresa semellante, xunto co de Manuel Antonio, talvez fixese aparecer Herba aquí ou acolá, Con pólvora e magnolias, Última fuxida a Harar e Poesía última de amor e enfermidade.
Nisto pensaba o outro día. Eran as festas de San Marcos en Noia e quedei con Manuel Lopes no pub Ummagumma para darlle o último número da Casa da Gramática, a revista do instituto que axudou a facernos un pouco poetas. El aproveitou para devolverme Partidarios de la felicidad. Antología poética del grupo catalán de los 50. Falamos algo da poesía de Gil de Biedma e mentres el disertaba sobre o libro dixital co dono do pub (o pintor m. m. reino), empecei a facer este canon mental dos poetas galegos que, como Lois Pereiro, seguiron o ronsel de Manuel Antonio, ou o ronsel que eu fun seguindo desde os dezasete anos, cando me deslumbraban os versos malditos de Ansias de vento, do malogrado e sempre admirado Gustavo Adolfo Lois Dosil, que nunca tivo vinte anos. Abro este libro e báteme na cara a data da súa morte: 22 de abril de 1995.
Cos primeiros versos viñeron as lecturas poéticas obsesivas, a enfermidade como metáfora. O mesmo día que me matriculei na facultade de filoloxía souben da existencia de Lois Pereiro, un poeta que xa non existía. Aquel día fixen dous amigos, un xa morreu; do outro hai moito que non sei nada, mais antes de desaparecer emprestoume os Poemas para unha Loia e a Poesía última de amor e enfermidade. Hai xente cuxa chama quentou algún intre da nosa vida para despois extinguirse como se nunca fose. Por eles quixera enviar unha «húmida mensaxe de vida e de furia necesaria», pois «como todos los jóvenes, yo vine/ a llevarme la vida por delante».
